Paddo’s

Op een kleine paddenstoel.
Bruin maar zonder stippen.
kun je zonder veel gevaar,
heel erg heftig trippen.
De wereld verandert.
Ik hallucineer.
De bomen die dansen.
De weg op en neer.
Kleuren verschijnen.
De horizon voorbij.
De regen stijgt op.
Ben ik jou of toch nog mij.
Ik maak nu een landing.
Ben weer op aard.
Kostte een tientje.
Was het dat waard ?

Paddo's zijn in mijn ogen de meest onschuldige vorm van  drugs die er te koop zijn.
Ze werken gevoels-versterkend en je kunt er aardig van  hallucineren. Verslavend zijn ze niet.
Zowel geestelijk als lichamelijk niet. Toch ligt er een  gevaar op de hoek. Je kunt er namelijk onwijs van flippen. Van het ene  op het andere moment veranderen de mensen op straat in grimmige monsters met als enige doel jou vermoorden. De bomen hebben opdracht om je te  wurgen en krommen hun takken in jou richting. Snappie? De belangrijkste  voorzorgsmaatregelen die je dient te treffen als je een keer paddo's  neemt zijn simpel maar noodzakelijk. Allereerst adviseer ik je om het in een veilige vertrouwde omgeving te doen. En de tweede regel luid. Doe  het nooit in je eentje.
Zorg dat er iemand in je omgeving is die je kent, die je  vertrouwd en bovenal die zelf natuurlijk niet aan het spacen is. Voor  mensen met een psychiatrische ziekte gelden echter andere regels. Om precies te zijn slechts één. Niet aan beginnen. Er is een relatief hoge  kans dat je de pan uit flipt en in een psychose terecht komt. Voor  first-timers die geen idee hebben wat hun te wachtten staat het  volgende:
Het kan een angstig moment zijn, als je voor het eerst  beseft, dat je wegglijdt naar een andere staat van zijn, een  bewustzijnstoestand waarin je, naast de verandering van wat je zintuigen je melden, vooral jezelf op een andere manier ervaart. De wereld is  plotseling niet meer vast, vertrouwd, stabiel; boven en beneden, links  en rechts hebben geen betekenis meer. Binnen en buiten vloeien ineen. Je denkt aan iets en dan zie je het, je richt je aandacht op een detail en dat neemt je hele blikveld in en hup, je bent het zelf geworden.
Verwarrend, soms beangstigend, maar voor de iets meer ervaren gebruiker, ook  fascinerend. Je bevindt je in een steeds wisselend landschap waar je op  een vreemde manier tegelijkertijd de heerser en de beheerste bent. Je  speelt een spel en neemt een rol, je weet dat het een rol is, maar het  kan je niet schelen, als een jonge kat kun je de staart van je eigen  gedachtenkronkels najagen. Kijk je er dan achteraf, en weer met beide  beentjes op moeder aarde, op terug, dan ga je misschien twijfelen aan de hardheid, de onveranderlijkheid, van wat we als de `normale'  werkelijkheid ervaren. Zijn er inderdaad niet meer kleuren, hoe zit het  met de energiepatronen die je ziet, de vleug van bewustzijn die je  vanuit een plantenblad of bloem toelachte, de zich eindeloos herhalende, maar toch zo vertrouwde patronen? En wat is de werkelijkheid? Is er  naast die - en dat ervaar je in zo'n trip - toch maar beperkte normale  realiteit nog een andere, of oneindig veel andere, werkelijkheden? Of  zijn het allemaal stukjes van de totale, ultieme werkelijkheid? En  bestaat die wel, of zijn we een illusie van onszelf? Kortom een vreemde  ervaring.
Het grappige van paddo's is dat als je de volgende dag weer probeert te trippen hier meestal niets van  terecht komt. Pas na een langere tussenpoos werken ze weer als voorheen. Ik ben dan ook van mening dat alle ophef die er heden door onze  overheid gemaakt word omtrent paddo's enigszins overdreven is. Laat ze  eerst gokverslaving maar eens aanpakken in plaats van Holland casino  te willen uitbreiden met de nodige poker mogelijkheden. Hypocriet beleid. Maar vergeet vooral niet, dat je ook een zéér grote kans op een zogenaamde “bad trip hebt en dus ongekende angsten moet doormaken.